De wandeling is nog geen vijf minuten oud of daar is-ie al: “Goh, nooit geweten dat dit hier lag!”

Het is de quote van de dag, het is het citaat dat iedereen die zich met stadsnatuur bezighoudt, doet opveren. Yes. Weer een Rotterdammer erbij die het ziet. “Ik ga hier altijd joggen met mijn sportclubje, maar dat er hier zo’n mooi bloemenpad naast de weg ligt, was me nooit opgevallen.”

Zo gaat het vaak met natuur in de stad. Nooit geweten dat dit hier lag. Het zou het motto van Stadspark West kunnen zijn.

Stadspark West? Je vindt het nog niet op de kaart, maar het ligt aan je voeten. Het is het grote groengebied tussen vliegveld Zestienhoven en Delfshaven, tussen Overschie en Schiebroek. Als je een merel bent, zie je één geheel. Ben je een ambtenaar, dan zie je een pêle-mêle van sportclubs, infrastructuur, volkstuinverenigingen, parken, dierplaatsen, waterwerken, historische structuren en rommelruimte. Het is de plek waar straks een nieuw treinstation moet landen, en waar de gemeenteplanners driftig doende zijn met het inkleuren van perceeltjes: kan hier wellicht een bouwblokje erbij, daar misschien een woontoren of vier?

We wandelen door het Stadspark West om te laten zien wat er al is. Om samen een nieuwe blik te ontwikkelen op de rol van natuur in de stad en het bestaande te leren waarderen. En daar is haast bij. De woningnood nijpt. De temperatuur loopt op. De biodiversiteit stort ineen (70% minder soorten sinds 1970). Kunnen we Stadspark West tot frontlinie maken in de strijd om een nieuw perspectief? Om een radicaal andere visie op stad en land, stad en groen, mens en merel? Niet om mensen te weren, maar om het andere leven te integreren.

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.

Dat onverharde bloemenpad valt lastig te belopen als je een visuele beperking hebt.  Dat rommelhoekje waar de kaardenbol groeit, ligt vol vuil en vunzigheid. En trouwens, als je hier een pad maakt, komt de vos er dan nog wel? Onder het snelwegviaduct luisteren we naar een wonderlijke harmonie tussen autogeraas en de koperen echo van een trompet. De fuut in het water ernaast zal het allemaal een worst wezen: hij heeft net een rivierkreeft gevangen. Een invasieve, gepantserde immigrant die de sloten rond de stad volledig kaal vreet. Veel moeilijker om door te slikken dan een glibberig visje, maar ja, daarvan zijn er wel minder nu de kreeft alle onderwaterflora heeft verorberd. Vijf minuten lang worstelt de fuut met zijn maal, dan lukt het eindelijk om de kreeft – in zijn geheel – naar binnen te werken. Geef hem de tijd, en zijn kindskinderen zullen bredere bekken ontwikkelen, of sterkere kaken om dit nieuwe voedsel te kraken. Dan krijgen ook de onderwaterplanten weer een kans. En de visjes.

Laten we die tijd voor hen maken in Stadspark West.

De tijd van dralen is voorbij.

Philip Kuypers
Route Zuid Rechtsom
25 mei 2023